Literatur idazlanak
Ik. Olerkiaren konposizio grafikoa .pdf formatuan
UBM-1^
Adiskide!
Baina ez dut horretarako eskubiderik.
O, ahal banizu adiskide deitu, diotsat,
ohore aski nuke, gehiegi.
Ohore hau, ordea, ez merezi.
Baina gizon bai, inor bada
zu deitu zaitzaket gizon. (1)
Ongi zor dizudan deitura honetaz
natzaizu zuzenduko:
Gizon!
Zure oihartzun baino
zure ahots nahi nuke.
Emaidazu zure zerbait
zutaz ari ahal nadin.
Badakit eztarri guztia
beharko dudala berriztatu
bularretik ezpainera
dena,
bizitza horren egia
tonu faltso gabetan
eman ahal dezadan.
Aurreratu idazu zure zerbait
zutaz ari ahal nadin.
Ez dit ardura zer,
agian nahikoa dut zure isiltasuna bera
nire egoera ta burua galdera taratuluz
zulatzen has ahal nadin
niregandik zuganaino. Izan ere,
nolatan desberdindu gara hainbeste, nola,
ez bainaiz inor zure izenetan mintza ahal nadin?
Nola naiz zuregandik hain urrutira aldendu,
nolatan zaitut ahaztu, nola bertanbehera utzi,
kontzientziak berak gaur gogor debekatzen baitit
zure izenetan ahorik zabal dezadan?
Onhartzen dut debekua eta isildu egingo naiz neu ere;
baina zuk —Euskal Herriko zeinnahi behargin
ala Madrileko zeinnahi txabola-gizon
ala beste nonbaiteko norbait saiatu zarela—,
zuk utz iezadazu zutaz oroi ahal nadin, zugana hurbil nadin,
zuri so egon ahal nadin, zure ahotsa entzuten, zure beteduraz
betez joan ahal nadin, zure izioduraz izio ahal nadin,
eta erre nadin zure su berberatan, noizpait eskubidez
adiskide deitu ahal zaitzadan, eta zuk noizpait benetako
lagun aitor ahal nazazun.
